Voordat ik moeder werd, had ik het al helemaal uitgestippeld hoe ik het allemaal zou doen qua aandacht voor mijn kinderen. Mijn kinderen zullen hoe dan de aandacht krijgen die ze zouden verdienen. Ook had ik al een plan voor hoe ik dat zou doen: directe aandacht als ze van school / opvang komen, aandacht voor de mooie/ verdrietige momenten, voordat ze naar bed gaan (even boekje lezen/ dag door nemen/ knuffelen), etc. Ik had al bij voorbaat genoeg momenten gereserveerd voor de aandacht waar iedereen het altijd over heeft.
Burn-out
Toen ik voor het eerst moeder werd, ging het mij allemaal redelijk goed af. Ik kon mezelf prima aan mijn plan houden, maar toen in 2,5 jaar later moeder werd mijn tweede liep alles in de soep. Mijn zoontje was een slechte slaper en had allerlei baby kwaaltjes en ik accepteerde geen hulp, ook geen kraamzorg, want ik redde het zogenaamd helemaal alleen. Mijn eerste kind moest kosten van het kost haar aandacht krijgen totdat in een burn-out terecht kwam. Ik probeerde alle ballen hoog te houden ten koste van mezelf. En zo ging het ook toen in mijn derde en vierde kreeg. Aandachtverdeling was prioriteit nummer één maar de realiteit was verre van ideaal. Pas na 10 jaar moederschap toen mijn brein weer enigszins normaal begon te functioneren, omdat ondertussen alle zwangerschaps- en borstvoeding hormonen uit mijn lichaam waren en ik eindelijk weer een beetje normale nachtrust had, begon ik in te zien dat in mezelf onnodig overbelastte.
Cursus opvoeding
Na 11 jaar moederschap vond in het wel nodig op een aantal dingen van een professional te horen en deed ik een cursus opvoeden. Super leuk en veel ouders leren kennen. Het onderdeel ‘aandacht verdelen tussen kinderen’ vond ik extra interessant. Het kwam erop neer dat ik elke dag een kwartier aandacht moest geven aan elk van hen. Dus voor mij was dat een uur per dag. IJverig als dat ik was, ging ik aan de slag met het huiswerk. Ik merkte gelukkig al vrij snel dat dit gewoonweg niet werkte voor mij, het bezorgde mij teveel stress. Het hield voor mij in dat ik tussen het moment dat ze van school kwamen en bedtijd een uur in totaal moest vrijmaken. Dat was onrealistisch met alle activiteiten van onze vier kinderen. Maar wat werkt dan wel?
Terug naar mijn eigen jeugd
Ik kom zelf uit een gezin van acht kinderen en besloot om terug te gaan naar mijn eigen jeugd. Hoe deden mijn ouders dat? En kwam ik voor mijn gevoel aandacht tekort?
Mijn ouders hadden eigenlijk nooit aandacht voor ons apart. Wel deden we dingen samen als gezin: samen naar buiten, samen een spelletjesavond, etc. En zelfs dan deed niet altijd iedereen mee. Ik heb zelf nooit het gevoel gehad dat ik aandacht tekort kwam, noch mijn broers en zussen. We namen gewoon dingen zoals ze waren. Wilden we spelen of praten dan zochten wij als broers en zussen elkaar op. Aandacht van mijn ouders was naar behoefte van het kind. En eigenlijk was dit precies wat ik nodig had met mijn gezin.
Aandachtverdeling is net als borstvoeding
Nadat ik goed heb nagedacht over mijn eigen jeugd, heb ik gekeken naar wat mijn kinderen nodig hebben. En kwam tot de conclusie dat iedereen aandacht op een andere manier nodig heeft, en dat hoeft niet per se een kwartier per dag te zijn of gepland. Mijn oudste dochter van 12 vindt het fijn om van tijd tot tijd samen uit eten te gaan, maar zoontje van 10 wil helemaal niks samen doen. Toen ik hem vroeg of hij gezellig met mij samen wat wou doen, was zijn antwoord gewoon ‘nee’. Ook prima. Hij vraagt voor het slapen gaan gewoon om een extra knuffel. De jongste van daarentegen vraagt een paar keer per dag of we even kunnen knuffelen op bed. En dus is mijn conclusie dat aandachtverdeling voor mij net als borstvoeding is: op verzoek en/of naar behoefte. En zelfs dat is niet altijd haalbaar maar dat is ook gewoon OK.
